Weer iets geleerd.
Onlangs ontving ik een mail op hoge poten van een ervaren genealoog, een achternaamgenoot ook nog, die mij sommeerde alle gegevens van nog levende personen uit mijn internetpublicaties te verwijderen. Mijn eerste reactie was de verdediging, mogelijk als reactie op de toonzetting van het bericht. Het antwoord dat ik kreeg was op diepvriestemperatuur en in een strikte U-vorm. Zijn ergernis gold niet alleen het feit dat ik – zonder toestemming van de betrokkenen – persoonsgegevens had gepubliceerd, maar ook dat ik blijkbaar al de zoveelste was in de lange rij van mensen die zich via het internet op een (kennelijk verwerpelijke, want gemakzuchtige) manier van genealogische gegevens voorzien, die vaak nog storende fouten bevatten ook.
De derde mail ging over de kwestie of ik al dan niet al in 2001 een e-mail van deze genealoog had ontvangen en die niet beantwoord had. Dat laatste betwijfel ik nog altijd zeer, want hoewel ik al jarenlang een mapje met fotokopieën met betrekking tot mijn stamboom in de kast heb staan, ben ik pas sinds 2008 zelf actief hiermee aan de slag.
Ik zie mezelf ook niet als een internetschuimer, die een stamboompje in elkaar knutselt en dan achterover gaat zitten. Ik blijf bezig en leer bijna dagelijks bij.
Dat blijkt, wanneer je ziet wat ik inmiddels – vaak door schade en schande - al heb moeten leren (en zal moeten leren). In het begin “vergat” ik het vermelden van huwelijksdata en van bronvermelding bleek evenmin ergens iets. Het heeft me al veel werk gekost om deze beginnersfouten te herstellen en ik ben er nog lang niet mee klaar.
En dan die gegevens van nog levende personen. Nu ik er wat langer over heb nagedacht, begrijp ik deze boze genealoog veel beter. Hoewel we waarschijnlijk van mening zullen (blijven) verschillen over auteursrecht in combinatie met genealogie (daarover een andere keer meer), ben ik het wat betreft persoonsgegevens wel met hem eens.
Stel dat je – zoals ik bijvoorbeeld – het internet beschouwt als een openbare bron. Op het moment dat iemand daar jouw gegevens zonder jouw toestemming plaatst, zouden die gegevens opeens “openbaar” geworden zijn en zou iedereen er gebruik van mogen maken. Dat kan uiteraard nooit de bedoeling zijn. Dat geldt in principiële zin zowel voor gegevens waaruit iemand financieel gewin zou kunnen krijgen als voor gegevens in de relationele sfeer, waarmee iemand wellicht terughoudend wil omgaan. Maar het geldt denk ik ook voor de meest onschuldige gegevens, als wanneer en waar iemand geboren is.
Mijn fout is geweest dat ik de gewraakte gegevens ontving van een andere achternaamgenoot en ze zonder verder na te denken samen met mijn overige stamboomgegevens via het internet gepubliceerd heb. Veel meer dan als een ligstoelgenealoog heb ik me gedragen als een naamverzamelaar. Ik begrijp inmiddels goed dat het verzamelen van namen wat meer met zich meebrengt dan het verzamelen van postzegels.
Weer iets geleerd en beterschap voorgenomen. En dat uiteraard nog even netjes gemeld aan de e-mail-schrijver die mij daartoe in staat stelde.
